Τέταρτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Γερογιάννη που γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, σπούδασε Οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μια ξεχωριστή ποιητική φωνή (Στην ποίηση,/ η λέξη/ κρατά τη θέση του μεσαίου βαγονιού–/ το προπορευόμενο, τα ανομολόγητα του νου/ το πίσω, ρίχνει το βλέμμα στο τρένο που ακολουθεί) που με οικονομία και ακρίβεια πλάθει λέξη τη λέξη το ποιητικό υλικό της αναδεικνύοντας εμφατικά τους άξονες του έργου της: ζωή: Σ’ έναν δίσκο – Ουρανός// Ο ήλιος ένα πιάτο/ Φεγγάρι το ποτήρι/ Ένα κρίνο – να μας κρίνει! («Στη Ζωή») και έρωτας: Απ’ όλα τα ουράνια/ τα μάτια σου μ’ αρέσουν («Έρως»). Άλλωστε, μέσα από τον ευφάνταστο τίτλο της, επιλέγει τον συγκερασμό των δύο σταθερών της ποιητικής δημιουργίας.Ταυτοχρόνως η Γερογιάννη διαλέγεται μέσω των δύο εμβληματικών ποιητών με την ποιητική τέχνη αλλά και τη ζωή.

Τα ρήματα αγαπώ, στέργω, φοβάμαι της επιτρέπουν να μιλήσει φωναχτά και να διεκδικήσει, μέσα από τη φρεσκάδα της γραφής ένα γνώριμο παιχνίδισμα των στίχων: Μεταξοσκώληκας,// Στα μεταξένια σεντόνια/ αναζητά το ίδιο το κορμί του. Και σε άλλο ποίημα: Τον νάρκισσο/ τον είπαν, μανουσάκι/ κι ακόμη πως/ το μάζεψε το μύρισε η Περσεφόνη/ και άνοιξε η γη.// Ο Πλούτωνας την άρπαξε.

Με ελάχιστους τίτλους και με μια δομή όπου τα κενά αλλά κι ενίοτε η διάσπαση των στίχων υποβοηθούν να αναδειχθεί η συλλογή ως ένα ενιαίο ποιητικό σύνολο, η Μαρία Γερογιάννη εν μέσω αιχμών και διακοπών από σελίδα σε σελίδα διαχειρίζεται έντεχνα τον λόγο, το συναίσθημα και τις εικόνες της δίνοντας στον αναγνώστη την ευχέρεια να αναπλάθει κάθε φορά το προσωπικό του αιτιατό: Εκεί στην Πρέβεζα,/ το κωδωνοστάσιο απέναντι στο παράθυρό σου/ έφταιξε/ κι η σφαίρα, Καρυωτάκη, διέσχισε το ρήγμα του μυαλού σου/ ή μήπως μια φωτογραφία σου σ’ ένα συρτάρι/ έκλεινε άνοιγε τη μέρα σου;// Τζαζ σε Ιρλανδέζικη παμπ στη Νέα Υόρκη/ θα εξοστράκιζε τη σφαίρα; («Αλλού»).

Έντονες οι ανησυχίες αλλά και τα ερωτηματικά που βαραίνουν πάνω στην ιδιαιτέρως επιβαρυμένη ζωή μας. Οι σταθερές των λογίων Ελλήνων και ξένων παραμένουν το αποκούμπι στα δύσκολα του κόσμου μας: Είπες,/ τον Παπαδιαμάντη να διαβάσω/ μήπως και βρω τον τρόπο/ αμαρτωλούς, αδύναμους/ να συμπονώ// Είπες,/ μύρμηγκα μη ζημιώσεις/ κι άνθρωπο μη θυμώσεις/ που ο Παπαντωνίου τραγουδά// Είπες,/ να ζήσεις νύχτες μαγεμένες/ –το κορμί τ’ αγέρι δυναμώνει–/ από του βράχου την καρδιά

αθάνατο νεράκι,/ που ο Σπεράντζας, λέει// Είπες,/ το σπίτι που γεννήθηκες/ –κι ας το πατούν οι ξένοι–/ στοιχειό και σαν απάτητο/ με ζει και με προσμένει,/ ο Παλαμάς το λέει// Έλεγες («’Ελεγες»).

Η ποιητική συλλογή της Μαρίας Γερογιάννη Φωνή Φωνηέντων μεταφράστηκε στα γαλλικά. Κριτικές για το έργο της, ποιήματα και πεζά της έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ψηφιακά μέσα.