Η ακκαδική γλώσσα είναι η αρχαιότερη σημιτική γλώσσα που μας έχει διασωθεί μέχρι στιγμής. Ανήκει δηλαδή στη σημιτική οικογένεια γλωσσών, πλάι σε άλλες γλώσσες όπως

    η αραβική
    η αραμαϊκή
    η εβραϊκή
    η κλασική αιθιοπική
    ή και η σύγχρονη μαλτεζική.

Η ακκαδική γλώσσα πήρε το όνομά της από τους Ακκάδιους. Έναν λαό που κυριάρχησε επί αρκετούς αιώνες στην αρχαία Μεσοποταμία (σημερινό Ιράκ) κατά τη διάρκεια της τρίτης χιλιετίας π.Χ. Προς τα τέλη της τρίτης χιλιετίας και στις αρχές της δεύτερης, ο λαός αυτός -ή απλώς η γλώσσα του- φαίνεται να διασπάστηκε σε δύο κυρίως γεωγραφικά τμήματα. Το πρώτο τμήμα κατοίκησε στις περιοχές του σημερινού βορείου Ιράκ και εξελίχτηκε σε αυτό που ονομάζεται Ασσυριακή αυτοκρατορία. Με λαό τους Ασσύριους και με γλώσσα τους μια διάλεκτο της ακκαδικής που την αποκαλούμε ασσυριακή γλώσσα. Το δεύτερο τμήμα κατοίκησε σε πιο νότιες περιοχές και εξελίχτηκε στη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία. Με λαό τους Βαβυλώνιους και με γλώσσα τους μια διάλεκτο της ακκαδικής που την αποκαλούμε βαβυλωνιακή γλώσσα. Τόσο η ασσυριακή όσο και η βαβυλωνιακή διάλεκτος εξελίχτηκαν στον χρόνο και πήραν διάφορες μορφές, ερχόμενες σε επαφή και με γλώσσες άλλων πολιτισμών. Το παρόν πόνημα αποτελεί μια παρουσίαση της γραμματικής της ακκαδικής γλώσσας, με περισσότερη έμφαση στις βαβυλωνιακές της διαλέκτους, στις οποίες διασώζονται και μερικά απ’ τα πιο σημαντικά κείμενα της μεσοποταμιακής λογοτεχνίας.