Το βιβλίο αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα του τρόπου, με τον οποίο η ρωσική αναγέννηση του περασμένου αιώνος άρχισε να προσεγγίζει από τη δική της ορθόδοξη παράδοση τους αρχαίους κλασικούς. Πρόκειται για κείμενο άγνωστο ακόμη στην Ευρώπη: «η αισθητική, εδώ και πολύν καιρό, διέκρινε δύο είδη τραγωδίας: την αρχαία της γενικής αναγκαιότητος, και την νέα του προσωπικού χαρακτήρος.

    Μπορεί όμως η ουσία του τραγικού να εξαντληθεί σε ένα από τα δύο είδη;
    Υπάρχει άραγε η εσωτερική εκείνη θεμελίωση, ώστε να υπερισχύσει στην τραγωδία οπωσδήποτε η μία από τις δύο κατηγορίες;
    Είναι δυνατή μια τραγική κατάσταση, όπου μια σημαντική, καθολική σύγκρουση δυνάμεων και αρχών του αντικειμενικού κόσμου να εντοπίζεται με όλη της την ένταση στο εσωτερικό μιας ισχυρής και ολοκληρωμένης προσωπικότητος;»