Αυτή είναι η καινούργια μου Ιωάννα.
Παιδούλα περίεργη, φρόνιμη, επίμονη με τον δικό της απαλό τρόπο να με κρατάει σε εγρήγορση, σε αγωνία, σε εντεινόμενο ενδιαφέρον και στην απορία μου, αν ποτέ αντιληφθεί, αλίμονο, ότι οι δύο μας ζούμε σε δύο κόσμους παράλληλους, της λήθης και της απώλειας, που πηγαίνουν στο άγνωστο, όπου θα τους ενώσει ίσως ... αργότερα ο κοινός τάφος.
