Τζένη: Η μητέρα ήθελε να με δει δικηγόρο, γιατρό, «διπλωμάτη, βρε αδελφέ, θα το αντέξω». Το πρώτο ελαφρύ εγκεφαλικό το έπαθε όταν αρνήθηκα να δώσω στο πανεπιστήμιο και αποφάσισα να γίνω αεροσυνοδός. Το δεύτερο το έπαθα εγώ όταν δεν κατάφερα να μπω σε αεροδρόμιο ούτε για να κουβαλάω βαλίτσες.
Μυρτώ: Πρέπει να διαλέξω για ποιον θα πάω φυλακή. Για τον αναίσθητο, γλοιώδη προϊστάμενό μου ή για την επί τρία συνεχή χρόνια ταλαιπωρία μου ονόματι «Νίκος»; Αν φτάσω στο σημείο να γίνω πανελλήνια είδηση και υπόδικος σε μια από τις εξαιρετικά, ομολογουμένως, ευάερες και ευήλιες φυλακές αυτής της χώρας, να το έχω ευχαριστηθεί, τουλάχιστον.
Ρούλης: Ο Γιαννάκης! Που να μη σώσει, πάλι εξαφανισμένος είναι! Τι θα κάνω πια η έρημη; Τόσα χρόνια μαζί και ακόμη να παραδεχτεί ότι του αρέσουν οι άντρες. Όχι, του αρέσει η Κιμ Καρντάσιαν αλλά επειδή μένει μακριά, βολεύεται μ’ εμένα. Λίγο φιλότιμο να είχε, τώρα θα έψαχνα για νυφικό.
Μια παρέα, τέσσερα γενέθλια, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι. Λίγο πριν από τα σαράντα ανακαλύπτουν με τρόμο ότι τίποτε απ’ ό,τι ονειρεύτηκαν στην εφηβεία τους δεν έγινε πραγματικότητα και αποφασίζουν να κάνουν τη δική τους –ξεχωριστή για τον καθένα– επανάσταση, μια ανάσα πριν από την οριστική τους είσοδο στον εφιαλτικό κόσμο... των ενηλίκων.
