Τέσσερα διηγήµατα που αποτελούν µία από τις κορυφαίες συγγραφικές στιγµές του Τόµας Μπέρνχαρντ. Στο πρώτο, διακαής πόθος του ετοιµοθάνατου Γκαίτε είναι να συναντήσει τον φιλόσοφο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και, µέσω αυτού του αναχρονισµού, µια ιλαροτραγική αφήγηση αποτυπώνει το παράλογο του θανάτου. Στο δεύτερο, ο ήρωας, εγκλωβισµένος σε ένα ασφυκτικό γονεϊκό περιβάλλον, βρίσκει καταφύγιο σε κάποιο σκοτεινό, σχεδόν εφιαλτικό χώρο και σανίδα σωτηρίας σε ένα βιβλίο του αγαπηµένου του φιλοσόφου. Ακολουθεί το διήγηµα όπου παρακολουθούµε δύο φίλους που ανακαλούν µε φρίκη αλλά και πολύ µαύρο χιούµορ την τραυµατική παιδική τους ηλικία. Στο δε τελευταίο διήγηµα ένα όνειρο καταστροφής αποδοµεί τα παραδεδοµένα συµβατικά κοινωνικά ιδεώδη. Τελικά, η ίδια η λογοτεχνία του Μπέρνχαρντ είναι ένας κρυψώνας από την παραφροσύνη της ζωής.