Όσο περισσότερο λοιπόν εντρυφούσα στα περιστατικά του Αγώνα που εκτυλίχθηκαν εδώ, αντιλαμβανόμουν καθαρά τα αδιανόητα δράματα, τα οποία οι πρωταγωνιστές επρόκειτο να βιώσουν. Μου φαίνονταν σαν να ακολουθούσαν και αυτοί τη μοιραία μοναχική τους πορεία, όπως οι άλλοι ήρωες του αρχαίου δράματος, που δεν δίσταζαν να τα βάλουν ακόμα και με τους θεούς στην ορχήστρα του θεάτρου. Γιατί και εκεί, στο στρώμα των επιχώσεων που έφτανε και τα εφτά μέτρα επάνω από την ορχήστρα του Θεάτρου, έδρασαν οι ήρωες της Επανάστασης πολεμώντας τους Τούρκους. Οι προσωπικότητες που ζούσαν αναπαράγοντας το εθιμικό δίκαιο σε περιβάλλον πατριαρχικών αξιών είχαν ένα αδιαφιλονίκητο, κοινό και ενοποιητικό σε όλους γνώρισμα: την αφιέρωση στον Αγώνα για την ελευθερία, η οποία είκοσι τρεις αιώνες πρωτύτερα, εδώ στην Αθήνα, θεσμοθετήθηκε, ή καλύτερα, απομνημειοποιήθηκε, με την οικοδόμηση του Παρθενώνα, ως αιώνια απτή αξία της πόλης. Οι πρωταγωνιστές του ’21, μη εγράμματοι, όχι όμως πάντοτε χωρίς παιδεία, με χίλια δυό συμπλέγματα, ατίθασοι, παρορμητικοί, συχνά μεγαλορρήμονες, νταήδες, δεισιδαίμονες, μισαλλόδοξοι, εμπαθείς, απόλυτοι στις κρίσεις τους, πορεύτηκαν γεμάτοι από αντιφατικά χαρακτηριστικά, αλληλοσυγκρουόμενες επιλογές και ενίοτε ιδιοτελείς προσωπικές φιλοδοξίες. Ένωναν όμως όλες τους τις δυνάμεις, προκειμένου να πετύχουν το ακατόρθωτο. Η πορεία τους σημαδεύτηκε και από πισωγυρίσματα και απογοητευτικά συναισθήματα στην Αθήνα, όπως και παντού όπου ξέσπασε ο αντιοθωμανικός αγώνας. (Από τον πρόλογο)