Η γεωπολιτική, τόσο στη θεωρία όσο και στην εφαρμογή της μέσω της γεωστρατηγικής, αποτελεί αμφιλεγόμενο τομέα των διεθνών σχέσεων. Παρόλο που η πρακτική της απόκτησης πόρων είναι εξίσου αρχαία με την ανθρωπότητα, ο όρος καταξιώθηκε με τις αποικιοκρατικές πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων στη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για τη δικαιολόγηση παγκοσμίων πολέμων, περιέπεσε σε αχρησία, αλλά ‘μεταφέρθηκε στην Αμερική’ απ’ όπου επανεξήχθη στην Ευρώπη από το συνάφι του Χένρι Κίσιντζερ, μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Σήμερα ο όρος χρησιμοποιείται ασυνείδητα από πολιτικούς εμμονικούς με την ισχύ, συχνά για την δικαιολόγηση του πολέμου. Το παρόν βιβλίο καταρρίπτει το απλοϊκό σκεπτικό της γεωπολιτικής και προτείνει την αντικατάστασή της με την μέθοδο της «γεωιστορίας» εκ μέρους των συγγραφέων, μέθοδο που εδράζεται στην παραδοχή ότι στη βάση οποιασδήποτε ανάλυσης και αξιολόγησης των διεθνών πραγμάτων έγκεινται τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.