Το παλιό σπίτι είχε χρόνια να ανοίξει. Τα παράθυρα παρέμεναν ερμητικά κλειστά με την υγρασία να νοτίζει τα πάντα.
Το βιολί εξιστορούσε στην ταπεινή φλογέρα τα ταξίδια του. Αυτή δεν είχε γνωρίσει τίποτα. Το συμπαθούσε το βιολί αν και ήταν ξιπασμένο και δεν τη θεωρούσε αντάξιά του. Παρέα κοιτούσαν τις εποχές να περνάνε από τον στενό φεγγίτη.
Μέχρι που μια οικογένεια τους έδωσε ξανά ζωή και οι νότες τους πλημμύρισαν τη σιωπή των τοίχων. Η μελωδία τους ήταν μαγική. Το βιολί άργησε να καταλάβει πως όλα μαζί έφτιαχναν κάτι υπέροχο. Το κάθε ένα μουσικό όργανο έδινε τη δική του χροιά που ήταν διαφορετική.
Κατάλαβε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το πιάνο και τη φλογέρα. Υπήρξε εγωιστικό και ματαιόδοξο μα τώρα συνυπήρχε με τους φίλους του.
Οι Συλλογικές νότες ήταν εκείνες που συνόδευαν τα παιδιά στα τραγούδια τους.
