«… Πω ρε φίλε... πάει στα σκουπίδια το καλοκαίρι μου! Θα χάσω τους φίλους μου απ’ την κατασκήνωση. Πάνε οι ξέγνοιαστες μέρες στην πολύβουη παραλία της Ραφήνας… Αντίο ανεμελιά!» μονολογούσε και ξεφυσούσε γεμάτη αγανάκτηση, καθώς ανέβαινε με γρήγορα και κοφτά βήματα τα σκαλιά της παλαιολιθικής πολυκατοικίας, χτισμένης σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Κυψέλης. «Είμαι σίγουρη ότι η μαμά το κανόνισε όλο αυτό πίσω απ’ την πλάτη μου για να μην ξεκουραστώ ούτε αυτό το καλοκαίρι. Αν ζούσε ο μπαμπάς μου θα ήταν όλα αλλιώς. Σιγά μη μ’ έστελναν φροντιστήριο στις διακοπές», σιγοψιθύρισε ψαχουλεύοντας επίμονα τις τσέπες του ξεβαμμένου jean της για να πιάσει τα κλειδιά της…»
Κάθε κουβέντα που ανταλλάσσουν είναι και ένα μοναδικό μάθημα αγάπης και συγχώρεσης. Κάθε αγκαλιά τους αντιπροσωπεύει και μια υπόσχεση για μια ζωή γεμάτη αγάπη και ευτυχία. Μαζί, ανακαλύπτουν τις θαυμάσιες στιγμές της οικογενειακής θαλπωρής, δημιουργώντας ανεξίτηλες αναμνήσεις παρά τις όποιες συγκρούσεις βιώνουν στην καθημερινότητά τους.
