«…Μια απελευθερωτική απρόσμενη ταλάντωση που σε απογειώνει. Μία μυσταγωγία... Κάτι τέτοιο νιώθει κανείς, όταν διαβάζει αυτό το πόνημα, γιατί ο δημιουργός του δεν τσιγκουνεύεται συναίσθημα, δεν ορρωδεί, ούτε φοβάται να εκτεθεί. Σαν χείμαρρος ορμητικός η ψυχή του ξεχύνεται και ξεπλένει όλη την ασχήμια. Τραγικός και ολύμπιος, σαρκαστικός και αυτοσαρκαζόμενος, νικημένος και νικητής, τραυματισμένος και άτρωτος, έρχεται με φως και σκοτάδι, με πάλη και νίκη, με πάλη και ήττα, ένας πόλεμος που οι λέξεις τρυπάνε, πονάνε, επαίρονται και σιγούν, ένας πόλεμος άγριος που αποβλέπει στην προστασία της τρυφερότητας, της αλήθειας και της ομορφιάς. Κι είναι τόσο βαθύ το συναίσθημα του, τόσο καθηλωτικό που δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις. Δρόμοι στενοί που γίνονται λεωφόροι, θάλασσες ήρεμες και κύματα άγρια, χρώματα κόκκινα και μαβιά, φωτιές και δάκρυα, χαμόγελα και υπερβάσεις, όνειρα που ξαποσταίνουν στα κατώφλια του μικρού μεγάλου μας κόσμου. "Οι σιωπές πεθαίνουν μιλώντας" και βέβαια αυτό είναι το ζητούμενο. Καμία ανάστασή τους δεν προσδοκούμε. Αντιθέτως μάλλον, η επικοινωνία, το ξόδεμα, η βουτιά στο εγώ του άλλου που είναι ο καθρέφτης μας, η μέθεξη και η ανάταση, η χαρά της συνύπαρξης και της μετουσίωσης είναι οι φωτεινοί μας φάροι…»
