Όντως – κι όπως τελικά πιστοποιούν τα φαινόμενα – «πόλεμος πάντων πατήρ». Παρά τα – ευλόγως αμφισβητήσιμα – κεκτημένα του διαφωτισμού, που αρεσκόμαστε να θεωρούμε πρόσωπό μας, όπως είναι λόγου χάριν η μετά βδελυγμίας αποκήρυξη κάθε αυθεντίας, δυστυχώς πάλι ο σκοτεινός Ηράκλειτος μας προσγειώνει υποχρεωτικά στην μη επιδεχόμενη ωραιοποιήσεις πραγματικότητα. Και η με προφανή παρηγορητική υποθετική χροιά απόφανση του Θουκυδίδη «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η» αποδεικνύεται ότι μάλλον υποκρύπτει μιαν έμμεση κατηγορηματική διατύπωση. Του πολέμου λοιπόν κι όχι του «παίζοντος, πεσσεύοντος παιδός» είναι εν τέλει «η βασιληίη». Γιατί στα άτυχα παιδιά όλων μας, είτε γεννήθηκαν στο Ισραήλ είτε στην Παλαιστίνη είτε οπουδήποτε στον πλανήτη μας, ο κλήρος είναι παλαιόθεν γνωστός και μονοσήμαντα τραγικός. Συνεπώς «Από δω για τα αέρια, κυρίες και κύριοι».