Στο εξώφυλλο, Σαμ Πέκινπα και Στιβ ΜακΚουίν σε μια σκηνή του The Getaway, στην ίδια ακριβώς στάση και οι δύο. Ε, πώς να μη σε αρπάξει αυτό το βιβλίο και να μη σε καθηλώσει σαν να είσαι στο σινεμά, όπου αντί να βλέπεις, διαβάζεις. Και ο Ταραντίνο ξέρει να αφηγείται σαν να σκηνοθετεί, αλλά και να διδάσκει τον θεατή και να υποδεικνύει στον κριτικό λεπτομέρειες που δεν βάζει ο νους του σχετικά με το πώς στήνεται ένα πλάνο, πώς γίνεται ταινία για να κόβει και ανάσα και εισιτήρια. >>>
Οι «κακές» γλώσσες λένε πως οι πάσης φύσεως δημιουργοί απεχθάνονται τους κριτικούς. Άρα, ποτέ δεν θα ήθελαν να μπουν στη θέση τους, ιδιαιτέρως οικεία βουλήσει. Επίσης, λέγεται πως συνήθως οι κινηματογραφιστές δίνουν με το σταγονόμετρο πληροφορίες για τις καταγωγικές πηγές τους. Ταινίες που τους ανάθρεψαν, σκηνοθέτες που τους μάγεψαν, σκηνές που τους έμειναν αλησμόνητες. Οι άλλοι, μπορεί, ο Κουέντιν Ταρταντίνο, όχι. >>>
