Σε εποχές που κυριαρχεί η εικόνα και η ταχύτητα, η ποίηση γίνεται μια δύσκολη υπόθεση. Το παρόν πόνημα έκανε πολύ καιρό να δει το φως της δημοσιότητας. Κι αυτό γιατί η Μαρία Πισιώτη-Ιωάννου στοχάζεται και δουλεύει πολύ τα ποιήματά της μέχρι να θεωρήσει ότι έλαβαν την τελική τους μορφή. Άλλωστε τα θέματα με τα οποία ασχολείται δεν είναι εύκολα: το ειλικρινές ταξίδι προς τον ένδον άνθρωπο, η μοναξιά, η συνειδητοποίηση της αιώνιας αδυναμίας μπροστά στο χρόνο και το άγνωστο, η καθημερινή τραυματική πραγματικότητα, οι απώλειες που σημαδεύουν ανεξίτηλα, τα όνειρα που εκφυλίζονται.

Θέλει θάρρος και τόλμη ν’ αντικρίσει κανείς κατάματα τις δικές του αλήθειες. Θέλει θάρρος και τόλμη ν’ αναζητήσει το δικό του αληθινό πρόσωπο και μαζί τη δική του έκφραση. Όμως όταν «ο Έρωτας παρακμάζει στις τσέπες» , όταν «φυλλορροούν οι Δον Κιχώτες» τότε είναι η σειρά της ποίησης να ξαναβάλει το θαύμα στη ζωή μας...