Η αφηγηματική περσόνα, το ΕΓΩ στο ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΑΙΜΑ, δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα. Μεγαλώνει σ’ ένα μικροαστικό και φτωχικό ελβετικό προάστιο, καταφέρνει να ξεφύγει από τις στενόχωρες δομές της καταγωγής αυτής και ζει στη Ζυρίχη, νιώθοντας άνετα μέσα σ’ ένα non-binary σώμα και την αντίστοιχη σεξουαλικότητα. Μα ξαφνικά η γιαγιά παθαίνει άνοια και το ΕΓΩ βρίσκεται αναγκασμένο ν’ αντιπαρατεθεί στο παρελθόν: Γιατί έχει μόνο αποσπασματικές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία; Γιατί η γιαγιά δυσκολεύεται να διακρίνει την πεθαμένη αδερφή της από τον ίδιο της τον εαυτό; Και τι συνέβη με τη θεία που εξαφανίστηκε νέα και κανείς δεν την ξανάδε; Η αφηγηματική περσόνα, το ΕΓΩ, υψώνει ανάστημα ενάντια στην κουλτούρα της σιωπής των μητέρων και προσπαθεί να εντοπίσει τις γυναίκες-προγόνους, το θηλυκό γενεαλογικό δέντρο, που η παράδοση δεν διασώζει. Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια μοναδική (από άποψη στιλ και φόρμας) απελευθερωτική πράξη από πράγματα που συνεχίζουμε να φέρουμε μέσα μας χωρίς να τα αμφισβητούμε, χωρίς καν να τα συνειδητοποιούμε: τα φύλα, τα τραύματα, την ταξική κατηγοριοποίηση.