Η ποιήτρια παρατηρεί κι αποπειράται να διασχίσει, σύμφωνα με την καθημερινή ροή του χρόνου, θαμπά εσωτερικά τοπία με αρωγούς τη φύση, τους μύθους και την καθημερινότητα, υπό τον επίμονο ήχο προσωπικού γλωσσικού ρυθμού. Σποραδικά ανασηκώνει το βλέμμα σε επείγοντα θέματα των καιρών ή αναθυμάται το παράλληλο αρχιτεκτονικό της λεξιλόγιο. Διερευνά παρηχήσεις, λογο-παίγνια και μικρές γλωσσικές μετατοπίσεις νοημάτων.
Η παλινδρομική της περιπλάνηση σε διαθέσεις και βιώματα παρακολουθεί την νομοτέλεια της επαναληπτικής πλανητικής κίνησης. Συγχρόνως η πλάνη των στέρεων βεβαιοτήτων ζυγιάζεται τόσο στην ενδεχομενικότητα της χωρικής (ενίοτε ονειρικής) εμπειρίας της ως πλάνητος, όσο και στην απαρέγκλιτη συνέπεια της χρονικής κύλισης του πλανήτη γη στην περιστροφική του τροχιά.
Γράφει ο Γ. Δ. Αναγνώστου //
Κατερίνα Γκιουλέκα, «Πλάνης στην πλάνη της», Εκδόσεις Θίνες, Αθήνα 2024, Επιμέλεια: Διώνη Δημητριάδου, Εικονογράφηση εξωφύλλου: Γιώργος Τσόπανος
Φρούδο
[…]
βαθιά στη μόνη βεβαιότητα πως
ο ήλιος
δε με πρόδωσε ποτέ.
Η ποίηση της Κατερίνας Γκιουλέκα είναι ένα μουσικό – λεκτικό ταξίδι στον χωροχρόνο. Ένα ταξίδι έμμετρο. Ποίηση εύηχη και ατόφια. Ανεπανόρθωτη. Στιχουργεί εμπρός από έναν καθρέφτη. >>>
