Δώδεκα διηγήματα του σκηνοθέτη Pedro Almodovar φωτίζουν διαφορετικές στιγμές της ζωής του σε μια ιδιότυπη, αποσπασματική «αυτοβιογραφία».
Περιγραφή
Το Τελευταίο όνειρο συγκεντρώνει για πρώτη φορά δώδεκα αδημοσίευτες ιστορίες από το προσωπικό αρχείο του Pedro Almodovar, γραμμένες από τα τέλη της δεκαετίας του '60 έως σήμερα.
Μια δελεαστική ματιά στο μυαλό ενός κορυφαίου δημιουργού και ταυτόχρονα ένα masterclass για το πώς ν’ αφηγηθείς μια ιστορία, αυτή η συλλογή αντικατοπτρίζει τις εμμονές του Almodovar και πολλά από τα θέματα της κινηματογραφικής του δουλειάς, περνώντας από τη σάτιρα μέχρι το gothic και το autofiction: Μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαραββά. Μια καλτ σκηνοθέτρια που αναζητά αγχολυτικά μια μέρα αργίας. Το διήγημα στο οποίο βασίστηκε η ταινία Κακή εκπαίδευση. Η ομώνυμη ιστορία, «Το τελευταίο όνειρο», ένα συγκινητικό χρονικό του θανάτου της μητέρας του.
Ένα βιβλίο που μοιάζει με «αποσπασματική αυτοβιογραφία, ατελή και κάπως αινιγματική», όπως λέει ο ίδιος ο Almodovar στην εισαγωγή του. Ένα εγκώμιο της σχέσης ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη, τη μυθοπλασία και την πραγματικότητα, από έναν συγγραφέα που δεν φοβάται να μιλήσει για τις πιο προσωπικές στιγμές του, εξερευνώντας την επιθυμία, τη θνητότητα, τη μοναξιά και την ίδια τη διαδικασία της δημιουργίας.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν είναι απλώς ένας επιδραστικός κινηματογραφιστής, είναι ο ίδιος μια ολόκληρη σχολή. Χρησιμοποιώντας ένα αντιφατικό μείγμα γλυκερού μελό και σκληρού, συχνά αιμοσταγούς θρίλερ, φτιάχνει ιστορίες που ισορροπούν ακραία μεταξύ της ρεαλιστικής καθημερινότητας και ενός αλλόκοτου ονειρισμού που αγγίζει το παράλογο και το υπερρεαλιστικό. Παρακολουθώ ανελλιπώς την κινηματογραφική του πορεία από τη δεκαετία του ’80 και, ανεξάρτητα με το μέγεθος του ίχνους που αφήνει μέσα μου κάθε ταινία του, περιμένω ανυπόμονα κάθε καινούργιο του δημιούργημα. >>>
O Πέδρο Αλμοδόβαρ ήταν πάντα ένα παράδοξο. Ίσως διότι κι ο ίδιος θέλησε από την πρώτη στιγμή που εντάχθηκε στον κινηματογραφικό κόσμο να μην δώσει τη δυνατότητα σε κανέναν να τον κατατάξει και να τον τοποθετήσει σε ένα είδος. Κάπως έτσι, μ’ αυτή την αντιφατικότητα ως βασικό στοιχείο ταυτότητας (καλλιτεχνικής και μη) ο Ισπανός σκηνοθέτης είδε μεγάλο μέρος του κοινού να τον αποθεώνει και κάμποσους κριτικούς να εξετάζουν αποδοκιμαστικά κάποιες ταινίες του. >>>
