Τα χέρια μου,
κομμάτια ενός σώματος σε κρίση,
κρέμονται ελεύθερα στο πλάι.
Υφίστανται σε μια ιδανική συνθήκη αυτονομίας.
Νεκρά και ζωντανά μαζί.
Το χρώμα τους είναι ροζ
και συνεχίζουν να είναι μαλακά,
μα αποφάσισαν να τηρήσουν τον νόμο της σιωπής,
περιήλθαν σε κατάσταση ακινησίας, αδράνειας, αταραξίας,
μιας επικούρειας ευδαιμονίας.
Τα χέρια μου,
σύνορο και όριο μιας επικοινωνίας δια της αφής,
άσκησαν το δικαίωμα στην ομερτά
και ποια είμαι εγώ να το αναιρέσω
