ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Τίποτε δεν είναι πραγματικά καινούργιο.
Μήπως από παλιά δεν συνέλεγαν οι άνθρωποι τον Χρόνο
σε ξύλινα βαρέλια που είχαν μια τρύπα στον πάτο,
κι όταν έσμιγαν στο δάσος
οι φλέβες τους δεν σχημάτιζαν
πεταλούδες στους καρπούς;
Και, όταν έθαβαν τα παιδιά τους,
δεν έβαφαν μαύρο το χώμα
κι έσπαζαν το νερό μες στο πηγάδι
για να μην αντανακλά το πρόσωπο του Καβαλάρη;
Και, όταν χώριζαν,
δεν έριχναν στη θάλασσα
τα πήλινα ομοιώματα των αγαπημένων;
Και, όταν τους πρόδιδαν οι φίλοι,
δεν χαράκωναν την αριστερή παλάμη
και πασάλειβαν το μισό τους πρόσωπο με αίμα
αφού είχαν χάσει τον άλλο εαυτό;
Όλα είναι παλιά κι έχουν συμβεί ξανά.
Αυτό που εσύ αποκαλείς πόνο
είναι μόνο ένα παλιό λαγήνι
γεμάτο από στιγμές
που συστρέφονται με αγωνία
και τρώνε την ουρά τους.
Γι’ αυτό όταν μου λες πρώτη φορά
εγώ ακούω πάλι.