Μια ακόμα Ιστορία της Τέχνης; Ο αναγνώστης θα κρίνει. Αυτή η Ιστορία σκοπό έχει να παρουσιάσει την τέχνη ως έκφραση της επιθυμίας και των κακουχιών της μέσω των αιώνων: την τέχνη ως επιθυμία και την επιθυμία ως τέχνη. Η τέχνη είναι η τελευταία λέξη για την επιθυμία με την έννοια της παράκαμψης του συμβιβασμού με τα κυρίαρχα σημαίνοντα αλλά και του συμβιβασμού με το άρρητο.
Η τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι γλώσσα της επιθυμίας. Και η Ιστορία της Τέχνης η σταδιακή ανεκτικότητα στη διεύρυνση της επιθυμίας μέσω της λογοκρισίας και της απαγόρευσης των κυρίαρχων σημαινόντων.
Πάντα υπάρχει μια συστολή όταν προλογίζεις ή προβαίνεις σε ερμηνευτικά σχόλια για το έργο του Φώτη Καγγελάρη και αυτό γιατί το έργο του, κινούμενο μέσα στη ριζική καινοτομία, γίνεται ένα άνοιγμα αμοιβαίας επαφής με τον αναγνώστη. Δηλαδή, σου δημιουργεί το αίσθημα μιας αμηχανίας, ότι εσύ ως αναγνώστης αγνοείς πράγματα τα οποία θα σ’ τα δώσει ο συγγραφέας, αλλά όλο αυτό συμβαίνει με τη γραφή του Φώτη ... >>>
Με προσκαλεί και με προκαλεί αυτό το βιβλίο. Με προσκαλεί και με προκαλεί να επαναληφθώ, compulsion de répétition – καταναγκασμός, διαρκής εμμονή, επανάληψης. Με καλεί να μιλήσω για αυτόν τον ενοχλητικά καθοριστικό για τη σκέψη μου κόμβο. Για αυτήν τη διαρκή τοπολογική «Βορρόμεια» συσχέτιση, ανάμεσα στην υποθετικά προβλέψιμη πραγματικότητα – le reél, αφενός και στο φαντασιακό ή την επιθυμία – l’imaginaire, αφετέρου και τη συμβολική τάξη – le symbolique, το εκφραστικό δηλαδή σύστημα. >>>
