Η τελευταία νοηματοδοτείται διαφορετικά όταν, αφενός, καθορίζει πτυχές της διαδικασίας εκδίκασης της αίτησης (κεφάλαιο 3ο) σε σχέση με όταν, αφετέρου, κατά την επί της ουσίας κρίση, ενεργοποιείται για την επιλογή και διαμόρφωση του πλέον πρόσφορου ασφαλιστικού μέτρου. Στη δεύτερη περίπτωση, που αποτελεί τον πυρήνα του θέματος (κεφάλαιο 4ο), η δικαστική διακριτική εξουσία ενεργοποιείται με σκοπό την ερμηνευτική εξειδίκευση ενός αόριστου νομικού όρου, δηλαδή του «κατάλληλου ασφαλιστικού μέτρου», κατ’ άρθρο 692 § 1 ΚΠολΔ, που εντάσσεται στην κατηγορία των αόριστων νομικών εννοιών, με τις οποίες καθιερώνεται διακριτική εξουσία ως προς την σε ένα τελικό στάδιο εξειδίκευσή τους.
Τα αντικειμενικά αξιολογικά όρια του πρώτου σταδίου εξειδίκευσής της αντλούνται κυρίως από τις §§ 2-5 άρθ. 692 ΚΠολΔ, που εξετάζονται στα επόμενα κεφάλαια (5ο-7ο), σε επίπεδο κύριου ασφαλιστικού μέτρου, καθώς και προσωρινής διαταγής (κεφάλαιο 8ο).
