Από το 11ο αιώνα μ.Χ., οι τουρκικές φυλές αποτελούν μια σημαντική δύναμη που επηρέασε σημαντικά τις εξελίξεις στην περιοχή της Εγγύς Ανατολής, αλλά και ευρύτερα. Αρχικά ως νομαδικά φύλα έφιππων πολεμιστών, στη συνέχεια ως Οθωμανική Αυτοκρατορία (τόσο στη φάση της παντοδυναμίας όταν έφτασαν στις πύλες της Βιέννης, όσο και στην περίοδο της αδυναμίας και κατάρρευσης, ως ο Μεγάλος Ασθενής της Ευρώπης) και από το 1923 ως η Δημοκρατία της Τουρκίας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν ένας σημαντικός, πλην όμως θεωρούμενος ως «δεδομένος», σύμμαχος των ΗΠΑ και της Δύσης. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Τουρκία δεν θα μπορούσε πλέον να παίξει το ρόλο του δυτικού στρατηγικού αναχώματος απέναντι στη σοβιετική απειλή. Ωστόσο, ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η αναταραχή στα Βαλκάνια και τον Καύκασο δημιούργησαν ένα τρίγωνο αστάθειας και κρίσεων στην περιοχή, και διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για τη γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας. Τρεις περιοχές, η Υπερκαυκασία/Κεντρική Ασία, η Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια αποτελούν τις βασικές περιοχές δραστηριοποίησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τόσο στο παρόν, όσο και στο άμεσο μέλλον. Στόχο της παρούσας μελέτης αποτελεί η παρουσίαση του γεωστρατηγικού ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή της Ευρασίας και της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής», η ανάλυση της τουρκικής πολιτικής εθνικής ασφάλειας και η εκτίμηση της γεωστρατηγικής της αξίας.