O creatura che disio non chiama
piu, che amor piu non sveglia!... Un'ora sola
a te segnava Iddio per la parola
che non dicesti: ed or dentro ti clama.
Rannicchiati in disparte, ingoia il pianto,
avviluppati d'ombra. E tardi adesso
per la tua verita. Tu sei gia presso
la soglia eterna, ove il silenzio e santo.
[L'edizione]
Ω πλάσμα που ούτε ο έρωτας ξυπνάει,
ούτε κανένας πια δεν το φωνάζει.
Κάποια στιγμή σ' είχε ο θεός σου σημαδέψει
γι' αυτή τη λέξη που δεν είπες - και που μέσα σου
ουρλιάζει.
Στάσου στην άκρη, απόλαυσε τον θρήνο,
τη σκιά τυλίξου. Είν' αργά για τη δική σου αλήθεια.
Έχεις περάσει πια το σύνορο το αιώνιο
που η σιωπή ιερή σού γίνεται συνήθεια.
