της Αθήνας. Συνήθως τα αρχιτεκτονικά λευκώματα έχουν έναν καταλογικό χαρακτήρα, και
αυτό γιατί η φόρμα τους προσαρμόζεται σε μια γραμμική, σχεδόν συνταγματική αφήγηση με
σκοπό την παρουσίαση παρόμοιων εξελικτικά αρχιτεκτονικών συνθέσεων∙ δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας. Στο παρόν λεύκωμα, ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να προσεγγίσει ζητήματα που δεν χαρακτηρίζονται από ομοιογένεια και ως εκ τούτου θα έχει τη δυνατότητα να εξετάσει ετερόκλητα στοιχεία της Αθηναϊκής αρχιτεκτονικής: από ένα αίθριο στη Λεωφόρο Βασ. Όλγας του 1930, έως ένα δείγμα μπρουταλισμού στην περιοχή του Ζωγράφου. Αυτός ο επιμικτικός χαρακτήρας δεν είναι μια ιδιοσυγκρασιακή σύλληψη, παρά μια αναγκαιότητα, γιατί η Αθήνα μπορεί σήμερα να είναι μία, αλλά οι αρχιτεκτονικές της είναι πολύ περισσότερες
