«Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι ο άνθρωπος βγαίνει πιο δυνατός, πιο όμορφος από τον πόνο. Έτσι θυμάμαι το πρόσωπο της μάνας μου, όταν στέγνωσαν τα πρώτα της δάκρυα και μου μιλούσε στη φωτογραφία στη σιρβάντα. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή· μας μαζεύανε σε κομμάτια. Τα χέρια μου μπήχτηκαν στο χώμα· το κορμί μου ορφανό μέσα στους θάμνους. Τα σκυλιά μάς μύριζαν με τις υγρές μουσούδες τους. Τα πουλιά φτεροκοπούσαν μέσα στις φωλιές τους. Άλλαξα πολύ από τότε που πέθανα».
Ο Στάθης Ιντζές επανέρχεται λογοτεχνικά με ένα αφήγημα που αρθρώνεται σπονδυλωτά, μέσα από μια πορεία και μέθοδο σύνθεσης που προκρίνει τη σύνδεση των επιμέρους στοιχείων σε ένα ενιαίο όλον το οποίο, κατά παράδοξο τρόπο, εξασφαλίζει τη συνέχεια και την ενότητά του χάρη ακριβώς σε αυτές τις ρωγμές που διατρέχουν το εσωτερικό του. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα επιλογή, που αποκαλύπτει πολλά ... >>>
