«Tοπιογραφία ψυχισμού με υφάδια τον έρωτα, την πολιτική και την περιφερόμενη στο χώρο και το χρόνο μοναχικότητα ενός ατόμου, που ανασυνθέτει αφαιρετικά και με λογοτεχνική λιτότητα βιώματα και μνήμες. Με άμεση, “ανίερη” και “ασεβή” προς τις παραδόσεις γραφή, γεωργεί με θυμό που αποπνέει τρυφεράδα, μια νέα αθηναϊκή “σχολή” στην πεζογραφία».
(Πέτρος Μανταίος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
