Στην καρδιά κάθε σχέσης υπάρχει ένας κήπος. Κάνω ό,τι μπορώ για να τον κρατήσω ζωντανό, όμως τα λουλούδια ρωτούν συνέχεια για σένα - και δεν ξέρω πως να τους εξηγήσω το θάνατο, τη μοναξιά, την εκδημία, το πένθος. "Δεν θα υπάρξει καινούργια άνοιξη για μας" λένε το ένα στο άλλο. "Είμαστε εδώ για ν' ακούσουμε τα λόγια του Ρόμπερτ Τζόζεφ Μήντερ, που μας καλεί στη ζωή. Μας πότιζε ένα ένα, υπομονετικά, στοργικά. Μας έλεγε ιστορίες. Ήταν φίλος μας. Αλλά που είναι τώρα? Καλύτερα να μην ξαναγεννηθούμε, αφού δεν είναι εδώ. Τα χέρια που μας κρατούσαν ζωντανά. Η φωνή του συνέθετε τη σαγηνευτική μελαγχολία μας". Κι ενώ εγώ προσπαθώ να εξηγήσω, παραμένουν απόμακρα, αγνοώντας με -είμαι ο ξένος τώρα, ο παρείσακτος, η περιττή παρουσία.