ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ δε θα βρεις καμία αλήθεια. Γιατί αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που τον εφηύρε ο θάνατός του: του Νάρκισσου, του ανήλικου χρόνου. Το βάβισμα της σκέψης που καταγράφεται εδώ είναι φυλακισμένο στην ίδια του την ηλικία, συνεπώς η αφήγηση δεν υπακούει σε κανόνες, προπαντός στη χρονικότητα. Είναι μια επιστροφή δίχως προορισμό εκείνου που δεν αποδήμησε ποτέ. Αυτή η περιστροφή γύρω από τον εαυτό είναι η μοναδική ακεραιότητα που γνωρίζει. Το κείμενο σαν δίχως είδωλο καθρέφτης φέρει την ατομικότητα της μουσικής: μεταμορφώνεται πρωτεϊκά δίχως απαντήσεις. Αλλά ίσως αυτές οι μεταμορφώσεις κινήσουν μέσα σου μια αλήθεια φευγαλέα.
Τα ποιήματα επέλεξαν να στρατευτούν στην καθαρότητα της εικόνας. Αυτό συνεπάγεται ότι κραδαίνουν την ακεραιότητα με τρόπο θραυσματικό, έναν πληθυντικό του φωτός. Ο πληθυντικός δεν είναι άλλος από την επιθυμία, που υμνείται και αναθεματίζεται εδώ. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ποίηση που φέρει τη μνήμη της σάρκας, ό,τι δηλαδή περικυκλώνει Το σημειωματάριο ενός μισθοφόρου. Έτσι αποτελεί τη γενεαλογία του προηγούμενου έργου, κι από αυτήν την άποψη πρόκειται για τη γενεαλογία του επιφωνήματος, όταν για τον Βαλερί ποίηση είναι η ανάπτυξή του. Αυτή η συνειδητή οπισθοδρόμηση με όρους αποδόμησης έγινε για να εξερευνηθεί το χάος από το οποίο πηγάζει η ποιητική δημιουργία, καθώς κάθε τεχνίτης του λόγου είναι στο τέλος δέσμιος της ύλης του: του αλφαβήτου. Γιατί μετά τον θάνατο, αναγνώστη, θ’ απολαμβάνουμε μια ποίηση που δεν θα έχει ανάγκη τον Λόγο, προφήτες της οποίας υπήρξαν ποιητές όπως ο Ρεμπό. Μέχρι να ενωθούμε μαζί τους στο μέγα θαύμα, συνθηκολογούμε.
Ίσως, αναγνώστη, ο μύθος του Νάρκισσου εδώ σου θυμίσει εκείνον του Αδάμ. Μόνο που ο ήρωάς μας βιώνει την απόλυτη απουσία της αμαρτίας ως μη δυνατότητας. Αυτή η απουσία νομίζω πως είναι η Κόλαση: το να μην μπορείς να διαχωρίσεις τον εαυτό σου απ’ την επιθυμία (διαίρεση που συμβαίνει κατά την αμαρτία). Με άλλα λόγια, το να είσαι επιθυμία
