Πιστεύοντας ότι τα πιο βασικά στοιχεία που διακρίνουν το ρεαλιστικό από το φανταστικό είναι η υπερβολή και το -εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- παράλογο, δυσκολεύομαι (αν δεν αδυνατώ κιόλας) να βρω συγγραφέα που να τα χειρίζεται τόσο λεπτοτεχνικά, τόσο «αθόρυβα», τόσο κομψά και, κυρίως, τόσο πειστικά. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον συγγραφέα που δε θα προσέβαλλε τη λογική μου μ’ ένα διήγημα όπως το πρώτο αυτής της συλλογής («Ο Αυτοκινητόδρομος του Νότου»), με την εξωφρενική χρονική παράταση μιας κυκλοφοριακής συμφόρησης, η οποία, όμως, εδώ, χάρη στην απαράμιλλη πένα αυτού του μοναδικού (και μοναχικού) στιλίστα, εκβάλλει με θαυμαστή αληθοφάνεια σε μια εξαίσια αλληγορία για τη δημιουργία, την οργάνωση και την ορθονόμηση των ανθρώπινων κοινωνιών.
