Τώρα, το 2023 και μετά από 39 χρόνια, από την πλατφόρμα της Ανοικτής Βιβλιοθήκης και ελεύθερο δικαιωμάτων κυκλοφορεί στην απεραντοσύνη του διαδικτύου.
Καθώς ανέτρεχα τις σελίδες του για να εντοπίσω τυχόν τυπογραφικά λάθη, ερχόμουνα -μετά από 40 τόσα χρόνια- σε επαφή με τους ήρωες που τότε είχα δημιουργήσει. Κι ακόμα προσέγγιζα τις τεχνικές δόμησης και γραφής που είχα χρησιμοποιήσει.
Ομολογώ πως οι συναντήσεις μου με τα κεντρικά πρόσωπα του έργου -τη Θάλεια Αλεξίου, τον Λουκά Αλεξίου, την θεία Αγγέλα, τον Αργύρη, τον Ηλία Σαρρή και όλους τους άλλους- με συγκινήσανε. Ήταν ως να έβλεπα ξανά πρόσωπα αγαπημένα του παρελθόντος.
Κι άλλωστε, ένα από αυτά -ο Λουκάς Αλεξίου- επρόκειτο να μου χαρίσει μετά από δεκατρία χρόνια ένα Κρατικό Βραβείο (Μάσκα στο φεγγάρι, Εκδόσεις Πατάκη 1997) καθώς μέσα από μια σχεδόν μεταφυσική κατάσταση επικοινώνησε μαζί μου και μου αφηγήθηκε τη ζωή του από το σημείο που τον είχα αφήσει καθώς ολοκλήρωνα το «Με στοιχεία προσωπικών συνεντεύξεων».
Τελικά η ζωή ενός συγγραφέα είναι απόλυτα δεμένη με το έργο του και οι ήρωες του είναι μέλη του στενού προσωπικού του κύκλου.
Μα και κάτι ακόμα πρόσεξα καθώς διέτρεχα τις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος και διόρθωνα τυπογραφικά λάθη.
Το πόσο από το πρώτο μου, κιόλας, ολοκληρωμένο μυθιστόρημα αναζητούσα αφηγηματικές δομές που θα ξεφεύγανε από μια κλασσική ροή αφήγησης και μέσω διαφόρων πειραματισμών θα προσπαθούσανε να φωτίσουν τις πλέον απόκρυφες σκέψεις των ηρώων μου.
Προτού αποφασίσω την ένταξη του «Με στοιχεία προσωπικών συνεντεύξεων» στην πλατφόρμα της Ανοικτής Βιβλιοθήκης προβληματίστηκα από τα αν θα έπρεπε να δει το νέο αυτό φως δημοσιότητας, ένα έργο μου τόσο παλιό.
Ασφαλώς και τα σημερινά μου μυθιστορήματα διαφέρουν σε πολλά από τα πρώτα. Αλλά πιστεύω πως η πορεία ενός συγγραφέας διαθέτει μια συνέχεια, ακριβώς όπως μια συνέχεια διαθέτει και η όλη προσωπικότητά του. Αυτός που ήμουνα στα 30 μου χρόνια σε πολλά διαφέρει από την τωρινή μου κατάσταση. Αλλά είμαι εδώ, σε αυτό το σημείο επειδή πριν από χρόνια υπήρξα σε ένα άλλο.
Και τότε και τώρα εγώ είμαι -ο Μάνος Κοντολέων.
Με την ίδια λογική και αυτό που γράφω τώρα με τρόπο ουσιαστικό συνδέεται με ότι κάποτε είχα γράψει.
Δεν κατανοώ εκείνους τους συγγραφείς που αποποιούνται τα πρώτα τους έργα. Χωρίς αυτά δε θα είχαν φτάσει στα ύστερα.
Όχι, λοιπόν! Αγαπώ και εκτιμώ και υπογράφω, μα και θέτω στην κρίση των αναγνωστών μου όλες τις σελίδες που κατά καιρούς έγραψα. Κι αυτές που γραφόντουσαν σε μια μικρή γραφομηχανή αφού πρώτα είχαν πάρει την πρώτη τους μορφή ως χειρόγραφα, αλλά και όσες πλέον αποθηκεύονται αυτόματα στη σκληρό δίσκο του φορητού υπολογιστή μου.
Από το 1969 που τυπώθηκε το πρώτο μου διήγημα (ίσως και πιο πριν , από τότε που ως μαθητής έστελνα κειμενάκια στο περιοδικό ‘Διάπλαση’) μέχρι σήμερα, ο ίδιος παραμένω. Εξελίχτηκα -σίγουρα. Μα -επίσης σίγουρα- δεν μεταλλάχτηκα.
Μάνος Κοντολέων, Σεπτέμβριος 2023
