Αυτή η συλλογή, Ανοιχτό πέλαγος (Altamar), περιέχει είκοσι ποιήματα γραμμένα πια σε μια ηλικία στην οποία ο ποιητής ατενίζει τον κόσμο σε μια διαφορετική απόσταση. Η απελπισία, η ανθρώπινη τρέλα, η εγγύτητα του θανάτου πλημμυρίζουν όλους τους στίχους. Πρόκειται στο βάθος για μια προσωπική όραση του κόσμου, της πραγματικότητας, της ουσίας του ανθρώπου, μακριά από πολιτικές και θρησκευτικές ιδεολογίες. Σχετικά με το ύφος του, ο ποιητής όμως είναι ακόμα πιστός στη χρήση των εικόνων, των μεταφορών και της μουσικής των στίχων. Και βασίζεται πάντα σε δυο επίπεδα, δηλαδή, στην ισπανική και στην ελληνική παράδοση.
