Λοιπόν, εκεί, σ’ εκείνη

την πλατεία την τετράγωνη

είναι τα κτήρια ψηλά

οι τοίχοι λείοι, απελπιστικά επίπεδοι

με ούτε ένα παράθυρο

να προδίδει τις διαθέσεις των όψεων

Α.Τ.Μ. εξελιγμένα, χαμογελαστά

δίνουν βελούδινες οδηγίες

στους οφειλέτες

και γραμματοκιβώτια

–αυτά, πολύ της μόδας–

απορροφούν τον εκνευρισμό

των ανυπόμονων στις λίστες αναμονής...

Οι δύο νέες ποιητικές συλλογές Έσω καιροί αμήχανοι και Ηχώ χοός και χρόνων, του Απόστολου Παλιεράκη, αποζητούν ίχνη ελπίδας στους αμήχανους χρόνους μας. Θολότητα μούστου και θολότητα ζωής ένας εύστοχος παραλληλισμός με διαρκές αίτημα την ευωχία. Ποίηση φορτισμένη, εναγώνια για τα δεινά που σωρεύονται και βαραίνουν το άκουσμα της ζωής: Θα κρατηθώ να μην πνιγώ/ στον χείμαρρο εκεί/ όπου οι μέρες πήζουν/ σ’ απόπειρες ρητορείας;/ Θα κρατηθώ σ’ ένα κλαδί/ από ιτιά πεσμένη;/ Κι αν σημασία έχει/ πόσο ακόμα αντέχω;/ Δεν γράφουν οι ρυτίδες/ Κομμάτι σεβασμού/ ελπίζουν και τους φτάνει/ Το μέλλον που κρατιέται/ από πεσμένο δέντρο/ είναι η αγωνία που με τρώει. Ποιήματα εξωτερικού χώρου, παρά την ενδοσκόπηση και την καταγραφή βεβαρημένων συναισθημάτων: γραμμένα σε πεζοδρόμια και δρόμους, χαραμάδες των σπιτιών, σε στέγες (με αύρες και φεγγάρια): Τα φθαρμένα επίθετα, δήθεν λιτά στολίδια/ στη σκηνική ευφορία που είχαν σχεδιάσει/ με εμμονές και επιμέλεια/ οι δρόμοι που τον έταξαν σ’ ωραίους κάδους/ στα πεζοδρόμιό τους// Και είναι, που να πάρει/ προσχώρηση στη σύγχυση/ σκοτάδι η ειμαρμένη/ κάτω από τα ράκη.

Έσω καιροί αμήχανοι του κοντινού παρελθόντος και του τρέχοντος χρόνου της πανδημίας, των μεγάλων φυσικών καταστροφών, των διαδοχικών πολέμων, της συζήτησης, έως χθες αδιανόητης, του ενδεχόμενου μιας πυρηνικής σύγκρουσης, της παγερής, έως εχθρικής κυρίαρχης στάσης απέναντι στις οδοιπορούσες δυστυχισμένες μάζες.

Ηχώ χοός και χρόνων, αναδρομών και στάσεων σε γεγονότα που σημαδεύουν μια ζωή και τη χαρακώνουν, στη ρευστότητα των αντιλήψεων και εκτιμήσεων, των περιστάσεων και των συμπτώσεων, στην ελλειπτική τροχιά του ατόμου στον προσωπικό του αλλά και στον συλλογικό χρόνο, στην αδιάλειπτα επανερχόμενη υπενθύμιση του χθόνιου άχθους.

Ο Α.Π. δείχνει συγκλονισμένος από τα δρώμενα πέριξ του και αποζητά μέσω της ποίησης μια κάθαρση και μια ελπίδα φωτός. Να μεταγγίσει χρώμα κι ελπίδα σε κάθε τι μελλούμενο με την ευχή να σταθεί αξιότερο του βεβαρημένου παρελθόντος και του ζοφερού παρόντος. Και οι δυο συλλογές παρουσιάζουν μια συνέχεια: από τη διαπίστωση περνά στην εμφανή προσπάθεια επανάκτησης μιας ισορροπίας αναγκαίας για τη συνέχεια: Μη φανταστείς πολλά/ Μια αμμουδιά, ένα λευκό βραχάκι/ το γαλάζιο να συναντά γαλάζιο/ Μη φανταστείς πολλά/ Ο ένας δείκτης ήταν/ που μου ένευε [ ] Μη φανταστείς πολλά/ Το άπαν μόνο.

Ποίηση κοφτή, άμεση, σχεδόν νευρική, με εικόνες ενός εσώτερου κόσμου που έρχεται να πριονίσει τις αλυσίδες του για να αντιταχθεί με λέξεις σε ό,τι μας περιβάλλει. Αντιπαραθέτει το όραμα του συνόλου έναντι των διασωληνωμένων μονάδων: Μ’ αυτά συνομιλούμε/ κι από αυτά κρατιόμαστε/ τα ευνοημένα της βροχής/ που ’γιναν στιγμιαία/ δάκρυα πόνου/ κυματισμοί τ’ αλφάβητου/ αιφνίδιοι κι εκστατικοί/ άξιοι θερμής υποδοχής/ μ’ ένα σφηνάκι τσίπουρο/ και μία σμίλη απαγγέλουσα/ κόκκους μάρμαρου πεντελικού/ να μπαίνουνε στο μάτι/ αυτού του Κύκλωπα, του Χρόνου...

Διάχυτα τυπώματα από σελίδες νοσταλγίας που ψάχνουν στο τώρα απαντήσεις που δύσκολα ανιχνεύονται στα σύγχρονα ερωτήματα. Μια πράξη συνείδησης κι αγωνίας που με περιεκτικό και συνάμα συμβολικό λόγο θέτει το αίτημα επιστροφής στο φως.

«Μ»

Ο Aπόστολος Παλιεράκης, με καταγωγή από την Kρήτη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, άσκησε το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού ως ελεύθερος επαγγελματίας κι ως υπάλληλος των Σιδηροδρόμων. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις και έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο.

Από τις εκδόσεις Μανδραγόρας κυκλοφορούν τα ποιητικά του: Ενήμερα-εφήμερα-αν…, (2010), Μεταποίηση σε στιγμές διαρκείας (IMITELEIS), (2011), Βραχύσωμες πτήσεις παρεκκλίνουσες, χαϊκού, (2017), Ανέτοιμος σε τρικυμία, (2018) και Τριλογία σιωπών (2020). Τα πεζογραφικά: Υδάτινος ταξιδιώτης, διηγήματα, (2013), Φύλλα δάφνης, πεζογραφήματα, (2015) και Οι κοράκοι, διηγήματα (Ιούνιος 2020).