...Για τον καθηγητή, όμως, το φοιτητικό ακροατήριο είναι το Άλλο αντίτυπο, γιατί φαίνεται να μην ομιλεί -και, άρα, μέσω της φαινομενικής θαλερότητάς του, ομιλεί εντός σας πολύ πιο δυνατά: ο υπονοούμενος προφορικός του λόγος, που είναι ο δικός μου προφορικός λόγος, με πλήττει πολύ περισσότερο, αφού ο έλλογος λόγος του δεν με παρεμποδίζει.Αυτός είναι ο "σταυρός" κάθε δημόσιου προφορικού λόγου: είτε ομιλεί ο καθηγητής, είτε ο ακροατής διεκδικεί το δικαίωμα να μιλήσει, και στις δύο περιπτώσεις οδηγούμαστε κατ' ευθείαν στο ανάκλιντρο της ψυχανάλυσης. Η διδασκαλική σχέση δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μεταβίβαση που εγκαθιδρύει. Η "επιστήμη", η "μέθοδος", η "γνώση", η "ιδέα" έρχονται από σπόντα. Προσφέρονται ως εκ περισσού. Είναι αποφάγια. (Roland Barthes, "Συγγραφείς, Διανοούμενοι, Καθηγητές")
