Η Φραγκογιαννού, µια γυναίκα που έχει υποστεί τη µητρική κακοµεταχείριση και την πατρική αδικία εξαιτίας του φύλου της, την οικογενειακή καταπίεση και την εξαντλητική προσφορά των υπηρεσιών της στους γονείς, στον σύζυγο, στα παιδιά και στα εγγόνια της λόγω των κοινωνικών συνθηκών, φτάνει στα όρια της παράνοιας. Κάτω από το βάρος της αφόρητης πίεσης θεωρεί ότι τα νεογέννητα κορίτσια των φτωχών οικογενειών µόνο βάρος αποτελούν για τις οικογένειές τους και µόνο βάσανα και πόνους θα αντιµετωπίσουν σε όλη τους τη ζωή. Συµπεραίνει ότι είναι προτιµότερο να µην έρχονται στη ζωή, αλλά και αν έρθουν, ότι είναι καλύτερο για όλους να µη ζήσουν.
Αποφασίζει να πάρει το βάρος της αµαρτίας στους ώµους της και να δώσει εκείνη, όποτε µπορεί, τέλος στη ζωή τους µε τα ίδια της τα χέρια. Αδυνατεί να απαλλαγεί από την παράφορη ορµή που την κυριεύει, συνεχίζει να εγκληµατεί και βρίσκεται αντιµέτωπη µε τον ανθρώπινο νόµο. Κυνηγηµένη απ’ όλους, προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε ένα ερηµητήριο, να εξοµολογηθεί τα κρίµατά της και να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό. Όταν αντιλαµβάνεται ότι δεν µπορεί πλέον να φτάσει στον τελικό προορισµό της, προτιµά να δώσει τέλος στη ζωή της, µε τη βεβαιότητα ότι η κρίση του Θεού, όποια και αν είναι, θα είναι δικαιότερη από την κρίση των ανθρώπων.
