Το βιβλίο «Στα δυο στενά» αποτελείται από κείμενα που έγραψαν κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων κατά τη διάρκεια διετούς εργαστηρίου δημιουργικής γραφής που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το 2ο Σ.Δ.Ε. (Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας) των φυλακών και συντονιστή τον Νίκο Μάντζιο, συγγραφέα και δάσκαλο δημιουργικής γραφής. Οι συμμετέχοντες, άλλοι μαθητές του σχολείου κι άλλοι «εξωσχολικοί», άλλοι ημεδαποί κι άλλοι αλλοδαποί. Η γλώσσα των τελευταίων αναμενόμενα λιτή, «στεγνή», χωρίς φιοριτούρες που δίνει στα κείμενα μια προστιθέμενη γοητεία.
Η παντελής έλλειψη μυθοπλασίας, μετά από συνειδητή άρνηση των κρατουμένων-συγγραφέων να βάλουν φαντασία, προσδίδει στις ιστορίες τους μια αβάσταχτη τραχύτητα.
Γράφει η Γκέλη Ντηλιά // *
«Στα δυό στενά», κείμενα κρατουμένων των φυλακών Τρικάλων, εκδ. Γραφή
Όταν η πρώτη σου αμαρτία είναι να πας στο νεκροταφείο και να βουτήξεις τα μισοκαμμένα κεριά από τους τάφους για να μπορέσεις να διαβάσεις για το σχολείο (Ήμαρτον, Κ.Ν), όταν η έννοια της αμαρτίας αφορούσε αυτούς που κάποτε αστοχούσαν στους αγώνες και επομένως όσο λιγότερες φορές ακουγόταν, τόσο ... >>>
Αν το De Profundis του Όσκαρ Γουάιλντ, τα Κάντος της Πίζας του Έζρα Πάουντ, οι Σημειώσεις από το υπόγειο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ή η Παναγία των λουλουδιών του Ζαν Ζενέ μάς δίνουν τη -στρεβλή- κατά τ’ άλλα αίσθηση πως τα σίδερα της φυλακής δίνουν φτερά στο πνεύμα να φτιάξει αριστουργήματα, τότε, μάλλον, ξεχνάμε πως η φυλακή δεν είναι χώρος δημιουργίας. Προφανώς δεν φτιάχτηκε γι’ αυτό, ούτε υπάρχει ως θεσμός για να μετατρέψει τους κατά καιρούς τροφίμους σε συγγραφείς και ποιητές. >>>
