Το Κατά Ιούδαν Ευαγγέλιο, το κουβαλούσα πολλές δεκαετίες μέσα μου, ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, και το έγραψα, από την αγάπη μου στον Χριστό, που κήρυξε την αγάπη. Την αγάπη ως επανάσταση, που όμως δεν έγινε ποτέ, γι’ αυτό και απέτυχαν πολλές άλλες.
Το ’γραψα και από εκτίμηση προς τον «προδότη» Ιούδα, που κρεμάστηκε από τη συνείδησή του. Το έγραψα και για την «πόρνη» Μαγδαληνή, για το πλύσιμο των ποδιών του Ιησού με το πανάκριβο μύρο της και για το δόσιμο της ψυχής της σ’ αυτόν. Τώρα, πώς έγινε και οι θύτες του Χριστού, που τον βασάνισαν, τον χλεύασαν, τον σταύρωσαν, εμπορεύονται τα Πάθη του, τη Σταύρωσή του, την «Ανάστασή» του, είναι μια ιστορία ασύλληπτης υποκρισίας της πλουτοκρατίας. Για την οποία ο αληθινά χριστιανός Παπαδιαμάντης, έγραψε:
Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη παράγει τὴν κοινωνικὴν σηπεδόνα.
Και αυτή έχει φέρει σήμερα την ανθρωπότητα μπροστά στον γκρεμό.
Το Κατά Ιούδαν Ευαγγέλιο σίγουρα θα κατηγορηθεί ως βλάσφημο βιβλίο. Το φως του, όμως, θα καίει…
