Κάθε που είχε ξαστεριά, ο άμυαλος, καυχησιάρης κόκορας ξεπόρτιζε απ’ το κοτέτσι, σκαρφάλωνε στη σκεπή κι από εκεί ψηλά τσιμπολογούσε με μανία τα πιο λαμπερά αστέρια. Μάταια τον συμβούλευαν να κάνει λίγο κράτει οι κοτούλες που αγαπούσαν τα τρυφερά ποιήματα για τα αστέρια και το φεγγάρι. Κι όταν εκείνος θέλησε να γίνει πλανητάρχης, λίγο έλειψε ο ουρανός να μείνει χωρίς αστέρια. Μα τα αστέρια και το φεγγάρι πρέπει να συνεχίσουν να λάμπουν στον ουρανό για όλα τα ρομαντικά δίποδα και τετράποδα του κόσμου.
O βραβευμένος συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Χρήστος Μπουλώτης μέσα από την ιστορία ενός καυχησιάρη κόκορα μιλά στα παιδιά για την αξία του μέτρου, της αυτογνωσίας και της ταπεινότητας. Στο πρόσωπο του αστείου κόκορα που έφτασε στο σημείο να θέλει να γίνει πλανητάρχης και να κυριαρχήσει σε όλη τη γη, καθρεφτίζονται η ανθρώπινη μεγαλορρημοσύνη, ο κομπασμός, η ματαιοδοξία, η αμετροέπεια, ο εγωισμός, ο παραλογισμός και το επικίνδυνο της αφροσύνης. Με σουρεαλισμό και τρυφερότητα αυτό το παραμύθι μεταφέρει καθαρά και δυνατά το μήνυμά του: «χωρίς κοκορόμυαλους πλανητάρχες, τα αστέρια και το φεγγάρι, ευτυχώς, θα συνεχίσουν να λάμπουν στον ουρανό για εμάς και για όλα τα ρομαντικά δίποδα και τετράποδα του κόσμου».
Οι ζωγραφιές της Αιμιλίας Κονταίου, γεμάτες λεπτομέρεια και κίνηση, συνοδεύουν απολαυστικά τη διασκεδαστική αυτή ιστορία που έχει πολλά να μας διδάξει.
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν σύντομες δραστηριότητες όπου οι μικροί αναγνώστες συμμετέχουν σε έναν δικό τους μικρό δημιουργικό επίλογο της ιστορίας.