Το σώμα που πονά ως καθρέφτης του κόσμου είναι μια συνθήκη που χαρακτηρίζει όλη την ποιητική παραγωγή της Ριτζ. Κατ’ αυτήν την έννοια το σώμα γίνεται ένα πολιτικό «μέσο» έκφρασης και ταυτόχρονα η προβολή του ατομικού και προσωπικού με την έννοια της ιδιαιτερότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, της σεξουαλικότητας, της μνήμης και της διαφοροποίησης. Η Ριτζ θεωρείται σήμερα ότι παραμελήθηκε άδικα ή σύμφωνα με τον ισχυρισμό της Bernikow, είναι περισσότερο «η θαμμένη ιστορία, μέσα στη θαμμένη ιστορία» που αξίζει να επαναανακαλυφθεί. Τα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον για τη μελέτη του έργου της και της ζωής της.
