Ο Μπάλαρντ, φτωχός αγρότης, χάνει το σπίτι και τη γη του, και μαζί τον όποιο σύνδεσμο είχε με τους ανθρώπους γύρω του. Χωρίς εφόδια, χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, περιφέρεται στα δάση. Διαπράττει απλές κλοπές αλλά και εγκλήματα, μη διστάζοντας ακόμα και πανανθρώπινα ταμπού να παραβιάσει. Με φόντο το άγριο τοπίο του Τενεσί, ο αναγνώστης τον παρακολουθεί σ’ αυτόν τον κατήφορο, ενώ η αφήγηση διακόπτεται από προφορικές μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής, που προσπαθούν να βρουν μια αιτία για τις πράξεις του, αλλά δείχνουν και όλη τη σκληρότητά τους.
«Όπως και οι συγγραφείς που θαυμάζει –Μέλβιλ, Ντοστογιέφσκι, Φόκνερ– ο Μακάρθι δημιούργησε ένα σπουδαίο και βαθύ έργο, ένα αριστούργημα» (The Washington Post), που τολμά να χαρτογραφήσει το βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής.
Ας εκδιώξω εξαρχής και δια παντός τον ελέφαντα από το δωμάτιο, πριν περάσω στα ουσιαστικά λογοτεχνικά θέματα: αυτό δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του ΜακΚάρθι. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο έμπειρος μεταφραστής Πάνος Κεχαγιάς στον κατατοπιστικό του πρόλογο, το «Τέκνο του Θεού» (εκδ. Gutenberg) είναι έργο της πρώτης περιόδου, η οποία δεν περιλαμβάνει τις μέγιστες δημιουργικά στιγμές του. Τούτου δοθέντος, ο αναγνώστης οφείλει να αναρωτηθεί κατά πόσον έχει νόημα να διαβάσει ένα πιο μέτριο βιβλίο ενός κορυφαίου συγγραφέα ή να προτιμήσει ένα κορυφαίο έργο κάποιου πιο μέτριου συγγραφέα. >>>
