Και τι να πω για όσα αντίκρισα! Ήρθα αντιµέτωπος µε µια εντελώς σουρεαλιστική εικόνα. Αντίκρισα παντού πανύψηλα όµοια κτήρια, σαράντα –ίσως και πενήντα– όροφοι ψηλά, που εκτείνονταν µπροστά µου σε ό,τι χρώµατα µπορείς να φανταστείς: άλλα µπλε κι άλλα άσπρα, µα και ροζ, πράσινα, πορτοκαλί. Όλα τους στρογγυλά –τα πιο ψηλά από αυτά οβάλ, άλλα σε σχήµα αυγού, άλλα σφαιρικά– κι έτσι πολύχρωµα που ήταν έµοιαζαν µε µεγάλες χριστουγεννιάτικες µπάλες. Προχώρησα κοιτώντας αποχαυνωµένος αριστερά και δεξιά όπου βάδιζα, ώσπου έφτασα µπροστά σε δύο µεγάλους κοκκινόχρωµους τρούλους – φάνταζαν όµοιοι µε τα µάτια ενός γιγάντιου σκαθαριού. Έµεινα άφωνος να παρατηρώ την εξωγήινη αυτή µεγαλούπολη και άρχισα να περπατώ στους πολυσύχναστους δρόµους της…
Είµαστε σε θέση να ανακαλύψουµε τα µυστικά της ζωής; Υπάρχει λόγος για να ζούµε ή απλώς αναπνέουµε, ζούµε και πεθαίνουµε; Είµαστε µόνοι µας στο σύµπαν; Μόνοι εκεί έξω; Μόνοι κυρίαρχοι ανάµεσα στα είδη; Υπάρχει Θεός ή όλα δηµιουργήθηκαν στην τύχη;
Όσο το σκεφτόµουν, τόσο περισσότερο βυθιζόµουν στα αναπάντητα ερωτήµατα της ζωής και στα µεγάλα αδιέξοδά της.
Μια απίστευτη ιστορία ανάµεσα στo όνειρα και την πραγµατικότητα. Ο αγώνας να κατανοήσει κανείς τον κόσµο, η αναζήτηση στο όνοµα της ευτυχίας και της ίδιας της ζωής.
