Παρόλο που όλο το έργο αποπνέει τον απόλυτο θαυμασμό του συγγραφέα για τις μαντινάδες, ο Γεράσιμος Γασπαρινάτος δεν χρησιμοποιεί τον «κλασικό κορναρικό και μαντιναδολογικό δεκαπεντασύλλαβο». Ο στίχος του έχει ελευθερίες, και ο λόγος του, πληθωρικός κατά βάση, είναι αδύνατον να περιοριστεί στον τετράστιχο και ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.
Το έργο θίγει πολλά επίκαιρα θέματα με έναν ιδιαίτερο, ευφρόσυνο αλλά και διακριτικά καυστικό τρόπο, προδιαθέτοντας το αναγνωστικό κοινό να το διαβάσει απνευστί, αλλά και δημιουργώντας μια αίσθηση αδημονίας μέχρι να το δούμε να ανεβαίνει στη σκηνή, κερδίζοντας το θεατρικό κοινό, τους συντελεστές της επικείμενης παράστασης και όλους τους θεατρανθρώπους.
