Όταν άνοιξα τα µάτια µου, ο βυθός της θάλασσας ήταν λουσµένος µ’ ένα έντονο πορτοκαλί χρώµα. Γύρισα λίγο να ξεπιαστώ, τεντώθηκα, κι αυτό που αντίκρισα ήταν εξωφρενικό. Χιλιάδες κόκκοι ίδιοι µε µένα. Και γω που νόµιζα ότι ήµουν µοναδικός! Ξεχωριστός. Χιλιάδες, και ακόµα περισσότεροι, βρίσκονταν γύρω µου. Άλλοι λίγο πιο µεγάλοι, άλλοι λίγο πιο µικροί, άλλοι λίγο πιο σκούροι, άλλοι λίγο πιο γυαλιστεροί, αλλά όλοι το ίδιο. Κόκκοι άµµου σαν και µένα.
Αλλά ας τα πάρουµε από την αρχή. Λοιπόν ήταν, που λέτε… Ωχ, δεν θυµάµαι. Πώς άρχισαν όλα; Μα καλά, τι έγινε; Γίνεται ένας κόκκος άµµου να πάθει αµνησία; Ωχ, αυτό µου έλειπε τώρα.

Μια μικρή οδύσσεια ενός κόκκου άμμου, του Κοκ. Ενός φλύαρου, ξεχωριστού κόκκου, που ταξίδεψε από τη θάλασσα σε κήπους, ποτάμια, λίμνες και σωλήνες, μέσω του νερού, για να καταλήξει πού; Στη θάλασσα και πάλι. Μια ιστορία δοσμένη με ιδιαίτερο παιδικό χιούμορ, που μιλά για το πόσο διαφορετικοί και συγχρόνως πόσο ίδιοι είμαστε… σαν τους κόκκους της άμμου.