Τα 23 διηγήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν σε ένα διά­στημα περίπου δέκα χρόνων και αντικατοπτρίζουν τόσο την κοινωνία της Θεσσαλονίκης, όπου ζει ο συγγραφέας, όσο και τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τους φόβους και τις ελπίδες του σύγχρονου αν­θρώπου που κατατρύχεται από τις αγωνίες και τα άγχη του καιρού μας. Οι εμπνεύσεις για τη σύνθεσή τους προέρχονται από πραγ­μα­τικά γεγονότα αλλά και από ιστορίες κλασικές, από αφηγήσεις αν­θρώπων κα­θημερινών αλλά και από άλλες πηγές όπως ταινίες, ντο­κι­μαντέρ και σειρές του διαδικτύου – κάθε λογοτέχνης είναι φο­ρέας των επιδράσεων και του κλίματος της εποχής του. Επι­δίωξη του γρά­φοντος ήταν να συνεχίσει μια παράδοση του σύ­ντομου αφη­γή­ματος που μέχρι πρόσφατα δέσποζε στην ελ­λη­νική λογοτεχνία, αλ­λά με την πάροδο των χρόνων και κάτω από την πίεση των σύγ­χρονων εκδοτικών αναγκών, τείνει να χάσει την θέση που κατείχε. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση εντάσ­σονται και οι υποθέσεις που ανα­πτύσσονται στις σελίδες του βιβλίου σε μια προσπάθεια δη­μι­ουργίας μύθων, οι οποίοι αποτελούν τη βάση της λογοτεχνίας από το ξεκίνημα του πολιτισμού. Ρόλο σημαντικό στη σύλληψη των ιδεών που μετασχηματίστηκαν σε αφηγήσεις, έπαιξαν οι παραδόσεις των κλασσικών της παγκόσμιας λογοτεχνίας (Άντον Τσέχωφ, Γκυ ντε Μωπασσάν), αλλά και της ελληνικής διηγηματογραφίας (Α. Πα­πα­διαμάντης, Φ. Κόντογλου), μαζί με μια διάθεση άρ­θρωσης ενός σύγ­χρονου αφηγηματικού λόγου που εκφράζει τη σημερινή πραγ­ματικότητα.