Χριστούγεννα, κι η μάνα θα ελπίζει και θα προσμένει σε μια αμμουδιά της πατρίδας η θάλασσα να με βγάλει ακέραιο. Μα εγώ στα σπλάχνα του πελάγου σκοτεινές αποικίες θα διαβαίνω, ταξιδευτής αιώνιος στα ακοίμητα πέλαγα. Η μάνα μου σκύβει πάνω από το λίκνο μου, το λίκνο της θάλασσας. Αφουγκράζεται την ανάσα μου και προσδοκά την Ανάσταση. Να με δει περιμένει σαν και Κείνης το γιο να βαδίζω πάνω στα κύματα να ανηφορίζω στο σπίτι.
Τα παιδιά μου θα με αναζητούν στις παλιές φωτογραφίες που όλο θα ξεθωριάζουν, θα χάνονται. Στις κορνίζες ο χρόνος θα αφήσει ανέπαφη τη μορφή μου. Μακρινή παρουσία. Μακρινή απουσία. Ο πατέρας που ταξιδεύει.
