Στις «Προσωπικές οπτασίες», ο Steve Bart παρουσιάζει πρωτότυπες ιστορίες, οι οποίες αντλούν έμπνευση από στίχους των Κατσιμίχα αλλά δεν αποτελούν μονοσήμαντες διασκευές των τραγουδιών τους. Με αφορμή έναν στίχο, έναν τίτλο ή ακόμα και κάποιον χαρακτήρα αναπτύσσεται μια νέα αφήγηση. Η συνδυαστική αυτή προσέγγιση, εμπλουτισμένη με φωτογραφίες τραβηγμένες από τον ίδιο τον συγγραφέα, παρέχει μια απολαυστική εμπειρία ανάγνωσης που συνδυάζει την λογοτεχνία με την μουσική.

Μέσα στις σελίδες της συλλογής ζωντανεύει η ατμόσφαιρα αγαπημένων τραγουδιών, ενώ παράλληλα εκτυλίσσεται η αξεπέραστη, κινηματογραφικής αισθητικής, μυθοπλασία της πόλης.

«…έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες». Η υποκειμενική θεώρηση ενός αντικειμενικού κόσμου που ορισμένες φόρες γίνεται τόσο σκληρός και απόμακρος ανάγοντας την φαντασίωση ως την μόνη αρτηρία συναισθηματικής επιβίωσης. Ένα εμβληματικό τραγούδι που δεν αποστρέφει το βλέμμα από την πραγματικότητα αλλά την κοιτάζει κατάματα, την αναγνωρίζει, γι αυτό και αναμετριέται καθαρτήρια μαζί της. Γι’ αυτό και είναι ανεξάντλητο. Οι αδερφοί Κατσιμίχα, ίσως οι καλύτεροι story tellers του ελληνικού τραγουδιού, στην μακρόχρονη πορεία τους μας χάρισαν μελοποιημένες ιστορίες με χαρακτήρες, οι οποίοι στάθηκαν αξεχώριστα πλάι σε φίλους, γνωστούς ή ακόμα και περαστικούς που αιχμαλώτισαν φευγαλέα το βλέμμα και την σκέψη μας. Η αλήθεια των ιστοριών αυτών, το αισθητικό τους ίχνος και τα πολλαπλά αφηγηματικά τους επίπεδα καθιστούν εφικτή μια αξιοζήλευτη διακειμενικότητα στο χρόνο. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι οι ίδιοι οι (αντί-)ήρωες των τραγουδιών που ζητούν να «προεκταθούν» στις δυνητικές μυθοπλαστικές εκδοχές τους.

Κάτι τέτοιο ένιωσε ο Σταμάτης και αφέθηκε να εμπνευστεί από αυτούς. Άλλωστε τους ξέρει καλά. Έχοντας μεγαλώσει με τα τραγούδια των Κατσιμιχαίων ανέσυρε το αναδρομικό αποτύπωμά τους πάνω του και άρχισε να παραθέτει σκέψεις, στοχασμούς, έννοιες, φόβους και ανασφάλειες, με την μορφή μικρών διηγημάτων, τα οποία φέρουν οργανικά την αύρα την εποχής των τραγουδιών που τα ενέπνευσαν αλλά και «ταξιδεύουν» μέχρι ένα αναγνωρίσιμο σήμερα»

 Από το επίμετρο του Θανάση Χουλιαρά