Απόσπασμα από την κριτική της συγγραφέως Ν. Τσαγκαράκη:

«Μπορεί στον «Ακάθιστο» ο ποιητικός λόγος να εναλλάσσεται με τον λυρικό, τα βασικά στοιχεία όμως που χαρακτηρίζουν το έργο του παραμένουν αναλλοίωτα. Γι’ άλλη μια φορά ο ποιητής μας γδέρνεται σ’ ένα δύσβατο οδοιπορικό εσωτερικού διαλόγου, στοχασμού κι αναστοχασμού, προσπαθώντας να κατανοήσει και να συνθέσει τις αντιθέσεις που διέπουν το ανθρώπινο ον: σώμα και πνεύμα, νους και ψυχή. Μοιάζει ν’ ακολουθεί το γνωμικό του Μάρκου Αυρήλιου «Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτεις», δηλαδή «Σκάβε μέσα σου. Μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θ’ αναβλύζει πάντα, αν πάντα την αναζητείς». Λόγος μεστός, συμπυκνωμένος αποτυπωμένος σε α’ & β’ πρόσωπο, αφού αφορούν στις συνομιλίες με τον εαυτό του».