«Για τους Έλληνες, το κρίσιμο στοιχείο της ελευθερίας του λόγου ήταν το να μπορείς να πεις πράγματα σε ανθρώπους που δεν θα χαρούν να τα ακούσουν. Αυτή μου φαίνεται ότι είναι μια ιδέα που αξίζει να θυμόμαστε, επειδή είναι απελευθερωτική για όσους είναι πρόθυμοι να καταπιαστούν με την απαιτητική δουλειά της έρευνας των πηγών -μια προσπάθεια που θα τους δώσει το κύρος να εκφράζουν κρίσεις που αξίζει να ακουστούν, διότι τότε τα συμπεράσματά τους θα προκύπτουν από τεκμηριωμένο και ταπεινόφρονα στοχασμό με βάση τις μαρτυρίες. Κάνοντας αυτή τη δουλειά επίσης κερδίζουν το δικαίωμα να διαφωνούν ευθέως με τα συμπεράσματα των άλλων που θα τους φαίνονται εσφαλμένα. Πολλά συναρπαστικά και μακροχρόνια ζητήματα και ερωτήματα για τα κατορθώματα και τις αποτυχίες των αρχαίων Ελλήνων μένει να τεθούν και να απαντηθούν. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να ενθαρρύνει και όχι να αποθαρρύνει τους αναγνώστες, να αρχίσουν από μόνοι τους να εμβαθύνουν, για να φτάσουν να εκφράζουν τα δικά τους πειστικά και σημαντικά συμπεράσματα για μια ιστορία της οποίας ο αντίκτυπος, με τόσους πολλούς τρόπους, παραμένει ζωντανός.»