Ανακτά μνήμες από την αρχαία ελληνική μυθολογία και τις διαπλάθει με διαχρονικά θέματα, όπως είναι η ματαιότητα του πολέμου, το τίμημα της αλαζονείας και η αμφιβολία του έρωτα. Η φύση με την ακατέργαστη σοφία της δημιουργεί τον απαραίτητο καμβά για αυτό το ταξίδι, μεταξύ ρεαλισμού και ιδεαλισμού. Η ποιήτρια καλεί σαν «προφήτης» τον αναγνώστη να ακούσει τις «φωνές των ποιημάτων», ώστε να «νιώσει την αλήθεια», που κρύβεται πέραν από τον ορατό και απτό κόσμο. Τον συνοδεύει από την υπερβατική βαθιά αίσθηση της ζωής των «υδάτων της Στυγός», στο γήινο, συναισθηματικά φορτισμένο «προσφυγόπουλο» και σε μία άκρως ρεαλιστική «γυναίκα». Ερχόμενος αντιμέτωπος με τα συναισθήματά του, στην «αποκόλληση συναισθημάτων» και την σκληρή καθημερινότητα των «προσωπικών πληροφοριών», βιώνει την κάθαρση της ζωής, μέσα από την ασυγκράτητη ροή του χρόνου. «Ίσως επειδή η ζωή είναι ένα τετράδιο κι εσύ ξέχασες το μολύβι. Ούτε να γράψεις ούτε να σβήσεις, μόνο να ζήσεις μπορείς».