Γυναίκες που παρατηρούν άνδρες, γυναίκες που παρατηρούν γυναίκες, παιδιά που παρατηρούν άνδρες και γυναίκες να παίζουν ένα άνισο παιχνίδι. Είκοσι ιστορίες για καλές µαθήτριες, σκυµµένες πάντα πάνω από µια λάθος εξίσωση.
Η αλήθεια είναι ότι, ακόμα και μετά από τρία ή τέσσερα κύματα φεμινισμού, δεν έχει επιτευχθεί στην πράξη πλήρης ισότητα των δύο φύλων. Ακόμα, είτε επικρατούν σεξιστικές αντιλήψεις είτε η μυϊκή δύναμη του αρσενικού αποβαίνει ενίοτε καταπιεστική ή και εγκληματική απέναντι στο «αδύναμο φύλο», όπως δείχνει η αύξηση των γυναικοκτονιών τα τελευταία χρόνια, είτε η εκμετάλλευση της γυναίκας σε ένα ανδροκρατούμενο κοινωνικό πλαίσιο σοβεί. >>>
Γροθιές και συγκινήσεις, χειροβομβίδες και λυγμοί είναι το κοκτέιλ που συναντάμε στα διηγήματα της Αλεξάνδρας Κ* (γενν. 1985). Η συγγραφέας ανήκει στη γενιά (και στη γραμμή) των νεαρών πεζογράφων που χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι, εκτοξεύουν οργή και δάκρυ, στηλιτεύουν ανελέητα το κοινωνικό γίγνεσθαι, κι όλα αυτά με σπαθί και με χάδι. Αυτό το κράμα ίσως δεν είναι κατάλληλο για μυθιστόρημα, και γι’ αυτό το πρώτο της πεζογράφημα, το Πώς φιλιούνται οι αχινοί (2017), δεν μπόρεσε να προκαλέσει, αισθητικά και κοινωνικά, μέσα σε ένα χαοτικό πλαίσιο. >>>
