Θυμήθηκε την τελευταία φορά που ένιωσε τη ζεστασιά της στο σώμα του. Ήταν έξι χρονών και βρίσκονταν σε μια συγγενική επίσκεψη. Τον είχε όρθιο στην αγκαλιά της, ανάμεσα στα πόδια της, με την πλάτη γυρισμένη, και του δάγκωσε χαδιάρικα το αυτί. Ένιωσε την υγρασία των χειλιών της να τον πλημμυρίζει. Χρόνια κρατούσε ζωντανή τη μνήμη από το υγρό χάδι της.
ΤΟ ΧΑΔΙ, ως διαρκής έλλειψη και αναζήτηση, διατρέχει το βιβλίο, το οποίο συντίθεται από δώδεκα διηγήματα, σπαράγματα ζωής της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του αφηγητή, σε κάποιο ορφανοτροφείο της Αθήνας.
« Το Χάδι ως προς τη γραφή είναι η επιτομή της απλότητας, μιας απλότητας εξαιρετικά πολύπλοκης και βαθιάς. Πρόκειται για διηγήματα οριακής οικονομίας και φειδωλής δραματικότητας, ούτε μια στιγμή δεν βοά ο σπαραγμός· γεμάτα νύξεις και υπαινιγμούς, ένα φανερώνεται, χίλια υπονοούνται. Στην περίπτωση του Αλέξανδρου Στεφανίδη, ο νόστιμος καρπός του μεγάλου κακού είναι αυτά τα διηγήματα. Για να θυμηθούμε και τον Διονύσιο Σολωμό, “ Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ’ άνθη ”».
–ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Για τον συγγραφέα του βιβλίου:
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ γεννήθηκε το 1962 στον Πειραιά. Σπούδασε στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (Πρόγραμμα Σπουδών «Ελληνικός Πολιτισμός») και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μ.Π.Σ. «Δημιουργική Γραφή» του ίδιου Πανεπιστημίου.
Εργάζεται στον Δήμο Νίκαιας–Αγ. Ι. Ρέντη ως υπεύθυν ος προγράμματος του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης και προϊστάμενος του τμήματος Καλλιτεχνικών Επιμορφωτικών Δομών και Δια Βίου Μάθησης.
Το πρώτο βιβλίο του, Το χάδι (Άγρα, 2013), τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2014.
Το 2013 ήταν πολύ γόνιμο ως προς αυτούς που πρωτομπήκαν στον χώρο της πεζογραφίας, όχι μόνο από άποψη ποσοτική αλλά κι από άποψη ποιοτική, αφού μερικά έργα έδειξαν κάτι που το βλέπουμε συχνά στην ελληνική παραγωγή: καλά πρώτα κείμενα, ώριμα, φρέσκα και πρωτοποριακά, ορμητικά και καλογραμμένα. Ξεχωριστές γραφές Κατά τη γνώμη μου, τέσσερα βιβλία ξεχώρισαν ιδιαίτερα στη σοδειά της χρονιάς που έφυγε. Ξεκινώ με μια συλλογή διηγημάτων, το Φοράει κοστούμι (εκδ. >>>
Ένα από τα ωραιότερα φετινά μυθιστορήματα ήταν αυτό του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, με τίτλο Το ελάχιστο ίχνος (εκδ. Ροδακιό). Σε αυτό παρακολουθούμε τις παράλληλες ιστορίες δύο ανθρώπων, που η μοίρα τούς επεφύλλασε αλλόκοτο παιχνίδι. Ο Αυγουστίνος, νόθο παιδί, καρπός της ένωσης μιας παραμάνας και του πλούσιου εφήβου γιου, τον οποίο αυτή μεγάλωσε, απάγεται υπό μυστήριες συνθήκες και «ανταλλάσεται» με το ασθενικό βρέφος ενός ζευγαριού από την επαρχία. >>>
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Στεφανίδης είναι πρωτοεμφανιζόμενος, παρότι γεννήθηκε το 1962, άρα δεν είμαι σε θέση να ξέρω τα χρονικά περιθώρια που υπάρχουν για βελτίωση κάποιων παραμέτρων που δυστυχώς στο παρόν βιβλίο είναι εμφανείς. Γιατί, πράγματι, τα δώδεκα διηγήματα του τόμου βρίσκονται στο όριο να χαρακτηριστούν έτσι, και όχι ως απλή παράθεση εικόνων, στιγμιοτύπων, επεισοδίων, βιωμάτων (;) που στάθηκαν η αφορμή αλλά και οι αιτίες για να γραφτούν. >>>
